BLOG

Op 4 maart jl. stond in het NRC een artikel over het project Vessels van de Amerikaanse fotograaf Bryan Schutmaat. Schutmaat is gefascineerd door de schaduwkant van de Amerikaanse Droom. Hij trekt al zes jaar lang een aantal weken per jaar door het zuidwesten van de Verenigde Staten. Hij treft daar de verliezers aan van de Amerikaanse droom. Niet alleen mensen, maar ook het landschap, het milieu en de aarde als de grote verliezers van het Amerikaanse systeem. Desolate, verlaten landschappen waarin ook nog mensen rondzwerven.

Interessant vond ik de uitspraak van Schutmaat dat fotografen en critici een heel andere perceptie hebben van de geportretteerden dan de geportretteerden zelf. De fotografe en de critici denken aan ‘een diep gevoeld moment, vol betekenis’ en aan ‘een uitspraak over de politiek, de staat van het land’. Pretentieuze woorden, volgens Schutmaat, terwijl de mensen zelf hele andere dingen aan hun hoofd hebben.

Dit lezende kwam direct Susan Sontag weer in mij op die al in haar essay ‘Over fotografie’ in 1979 al schreef dat iedere foto zelf een metafoor gaat worden en eigen betekenissen eraan gaat geven die je als fotograaf mogelijk niet bedoeld had. Zie ook wat Bryan Schutmaat zegt. De mensen die gefotografeerd zijn krijgen door buitenstaanders een betekenis (een metafoor) die er eigenlijk niet ingelegd is.

De expositie ‘Vessels’ is te zien bij galerie Wouter van Leeuwen in Amsterdam t/m 28 maart a.s..