BLOG

De camera is je oog, bij mij mijn rechteroog. Het is geen extra oog, maar een beperkend oog. Ik kijk door een ‘klein glazen vierkantje’ waarin ik de wereld probeer te vangen. Ik knipper met mijn oog en de wereld is ‘gevangen’. Ik heb in een fractie van een seconde dat moment, dat beeld, voor eeuwig vastgelegd. Ik heb de tijd stilgezet. De mensen bevroren in hun positie. De wolken vastgeprikt aan de hemel. Gebouwen voor de sloop bewaard. Alles met mijn beperkende oog. Hoe beperkt kun je zijn om de tijd stil te zetten. Maar het is een illusie, de illusie van de fotograaf dat hij de werkelijkheid te pakken heeft gekregen al is het maar een fractie van die werkelijkheid. De werkelijkheid gaat gewoon verder, trekt zich niets aan van jouw camera-oog. De fotograaf-illusionist blijft achter met zijn beeld. Met een beetje pech gaat het beeld zelf ook weer aan de haal met de werkelijkheid, wordt het beeld een metafoor voor iets dat het beeld eigenlijk niet was toen jij, als fotograaf, de wereld dacht stil te zetten. Daar sta je dan als fotograaf. Susan Sontag schreef in haar essay ‘Over fotografie’: Een foto is slechts een fragment: na verloop van tijd raakt hij op drift, en drijft weg in een zacht, abstract verleden, open voor elke interpretatie’.